مینویسم از امیدهر چند خریداری ندارد

>او به غم من شیفته
تا چشمی بردارم ، از آسمان
قلبی بگیرم ، از مهر
شوری بگیرم ، از امید
در زمانه ای که بی تاب مرگ هر یک انسان است
چه پر برک ، تبسمی
که نمیرد در اشک ،
گم نشود در بغض
اگر این قد من ، قامت بلند سرو نیست
شاید ،
شاید ، برای ماندن ، سندی جاودان شود
شعر انعکاس وهم آلودی از غم شد
شاعر ، مترسک سر مزرعه ی منحوص شکست ها
این چنین باور ها
نه شعر گفتم ، نه شاعرم
مینویسم از امید
هر چند خریداری ندارد سر بازار
میگویم از لبخند
از حماسه ی امید
از شکوه شکفتن بنفشه
از در و دیوار
از نگاه ، از زبان ، از ذهن ، از حرکت
همه دارایی های فراموش شده ی انسان ها
یک پلک ، یک فنجان چای داغ
ساده ، ساده ، ساده میگذرند
از انچه دارند
و سخت نگرانند، انچه را نباید داشت و ندارند آن را به آن
میمیرم از طعنه ی لطف روزگار
اگر نگویم این صحبت ممنوع را در کشتارگاه ماوراء
رسم لجن آلوده ی خود نمایی
من به همین لحظه که هستم ، ساده سالم
شاکرم